The decision by unions in Greece, Italy, Portugal, the Spanish state, southern Cyprus and Malta to call a one-day general strike as part of a European-wide day of action against austerity is unprecedented. Here is a statement on the strike and the fight against austerity in Europe by the International Socialist Tendency, a international grouping of socialist organisations of which Solidarity is a part. (In English and Greek).
Greek translation below
The decision by unions in Greece, Italy, Portugal, the Spanish state, southern Cyprus and Malta to call a one-day general strike as part of a European-wide day of action against austerity is unprecedented.
It provides a magnificent opportunity to link up the mass resistance to cuts and attacks on workers’ rights that has been developing throughout Europe over the last two years. It also reflects the pressure by rank and file trade unionists on their leaderships to accelerate the fight back.
Not since the 1930s has a crisis on such a scale been seen. The vicious austerity programmes imposed by the Troika have ravaged millions of lives. Public services are on the point of collapsing altogether in Greece and are heading that way in Spain and Portugal. Wages have been forced down by 20 percent in most of the public sector; the numbers living below the poverty line are steadily increasing and thousands are evicted from their homes every week.
All evidence points to the crisis deepening. A full-scale bailout from the European Central Bank is imminent in Spain. A further round of cuts in Greece could well bring down Samaras and even lead to exit from the Euro altogether.
But workers have shown that it is possible to resist these attacks. The Greek working class – the hardest hit by the tsunami of austerity – has also been at the forefront of resistance. Over 20 general strikes, combined with hundreds of sectional strikes and protests over the last two years, have brought two governments to their knees and led to a political radicalisation that see the radical left on the threshold of electoral victory.
In Spain the eruption of the indignados movement – estimated to have involved around 25 percent of the population – has inspired opposition to Rajoy’s government. In Portugal mass protests managed to halt Coelho’s plans to slash wages across the board by 7 percent. Mass protests and strikes have also taken place in Italy and Britain and elsewhere.
More than ever there is a need to generalise the resistance. Token protests are clearly insufficient given the depth of the assault on the working class. One day general strikes can provide an excellent focus for mobilisation – even more so when they break through frontiers and link all workers in a common fight.
But the strike on 14N cannot be an end in itself. It must serve as a springboard for further action: sectional strikes, occupations, blockades and other forms of militant protest. It must also be a step towards an even wider European mobilisation.
Resistance to austerity must also be accompanied by a more general political response; involving collectives such as the Occupy movement and other grass-roots campaigns. The absence of a viable political alternative on the left will open the doors even wider for the Nazis. Golden Dawn in Greece is the clearest example of how the fascists can build out of the crisis. But they are not the only one and the far right is gathering support from France to Hungary and Spain.
A broad socio-political movement is urgently needed based around demands such as the non-payment of the debt, taxing the rich, no cuts, raise the minimum wage, retirement at 60 and the nationalisation of the banks under democratic and workers’ control. This must be combined with opposition to racism and fascism and for democratic change. The Occupy movement linked opposition to austerity to calls for the end to parliamentary privilege and changes that go the heart of the fraud of bourgeois democracy.
Alienation from politicians and the existing political system has not led, as if often claimed, to a rejection of politics as a struggle to change the world. Opinion polls results show that millions would support such basic programmatic demands as outlined above. The electoral successes of Syriza in Greece and the Front de Gauche in France and the swing towards Izquierda Unida and the left nationalists in the Spanish state also reflect this. What is needed now is for this emergent left to break decisively with social democracy that has opened the doors for the right and austerity in much of Europe.
The creation of a broad anti austerity front needs to be combined with the strengthening of a politically independent anticapitalist left – both within such fronts and parallel to them. An anticapitalist left that can strengthen opposition to the European Union, which exists only to protect the priorities of capital. The alternative is workers’ solidarity across borders and for socialist democracy from below.
No to the bosses’ Europe! All out on 14 November! For an anticapitalist alternative!
Coordination of the International Socialist Tendency
Διακήρυξη της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης
14 Νοέμβρη Γενική Απεργία στη Νότια Ευρώπη
Η απόφαση των συνδικάτων στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη νότια Κύπρο και τη Μάλτα να καλέσουν γενική απεργία στο πλαίσιο μιας πανευρωπαϊκής μέρας δράσης ενάντια στη λιτότητα δεν έχει προηγούμενο.
Δίνεται μια εκπληκτική ευκαιρία να συνδεθούν μεταξύ τους οι μαζικές αντιστάσεις απέναντι στις περικοπές και τις επιθέσεις στα εργατικά δικαιώματα, αντιστάσεις που αναπτύσσονται σε ολόκληρη την Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια. Η απόφαση αντανακλά επίσης την πίεση που δέχονται οι ηγεσίες των συνδικάτων από τη βάση τους, η οποία απαιτεί να επιταχυνθεί η αντίσταση.
Κρίση τέτοιου μεγέθους δεν έχει ξαναϋπάρξει από τη δεκαετία του 1930. Τα προγράμματα άγριας λιτότητας που επιβάλλει η Τρόικα έχουν διαλύσει εκατομμύρια ζωές. Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι στο όριο της οριστικής κατάρρευσης στην Ελλάδα και στην ίδια κατεύθυνση κινούνται στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 20% στο μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου τομέα, ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξάνεται διαρκώς, ενώ χιλιάδες άνθρωποι πετιούνται έξω από τα σπίτια τους κάθε βδομάδα.
Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως η κρίση βαθαίνει. Η Ισπανία απειλείται άμεσα με ένα πρόγραμμα συνολικής «διάσωσης» από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Στην Ελλάδα, ένας ακόμη γύρος περικοπών μπορεί να ρίξει τον Σαμαρά, ακόμη και να οδηγήσει σε συνολική έξοδο από το ευρώ.
Όμως, οι εργάτες έχουν δείξει ότι είναι εφικτό να αντισταθούμε σε αυτές τις επιθέσεις. Η ελληνική εργατική τάξη –η οποία έχει υποστεί το χειρότερο χτύπημα από το τσουνάμι της λιτότητας- έχει ταυτόχρονα βρεθεί στην πρώτη γραμμή της αντίστασης. Πάνω από 20 γενικές απεργίες, συνδυασμένες με εκατοντάδες κλαδικές απεργίες και διαδηλώσεις τα τελευταία δύο χρόνια, κατάφεραν να γονατίσουν δύο κυβερνήσεις και να οδηγήσουν σε μια πολιτική ριζοσπαστικοποίηση που έφερε την αριστερά στο κατώφλι της εκλογικής νίκης.
Στην Ισπανία, η εκτίναξη του κινήματος των Ιντιγνάδος –στο οποίο υπολογίζεται να πήρε μέρος το 25% του πληθυσμού- έδωσε έμπνευση για την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του Ραχόι. Στην Πορτογαλία, μαζικές διαδηλώσεις κατάφεραν να μπλοκάρουν τα σχέδια του Κοέλιο να περικόψει οριζόντια τους μισθούς κατά 7%. Μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες οργανώθηκαν επίσης στην Ιταλία, τη Βρετανία και αλλού.
Περισσότερο από ποτέ, υπάρχει ανάγκη να γενικευτεί η αντίσταση. Οι συμβολικές διαμαρτυρίες είναι προφανώς ανεπαρκείς, με δεδομένο το μέγεθος της επίθεσης στην εργατική τάξη. Οι 24ωρες γενικές απεργίες μπορούν να μετατραπούν σε εξαιρετικές εστίες κινητοποίησης –ιδιαίτερα όταν διαπερνούν τα σύνορα και ενώνουν όλους τους εργάτες σε μια κοινή μάχη.
Όμως, η απεργία στις 14 Νοέμβρη δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Χρειάζεται να λειτουργήσει ως αφετηρία για παραπέρα δράση: κλαδικές απεργίες, καταλήψεις εργατικών χώρων και κτιρίων, και άλλες μορφές μαχητικών διαδηλώσεων. Πρέπει επίσης να αποτελέσει βήμα προς μια ακόμη ευρύτερη ευρωπαϊκή κινητοποίηση.
Η αντίσταση στην λιτότητα χρειάζεται επίσης να συνδυάζεται με μια γενικότερη πολιτική απάντηση, στην οποία θα παίρνουν μέρος το κίνημα των Πλατειών και άλλα κινήματα βάσης. Η απουσία μιας βιώσιμης πολιτικής εναλλακτική λύσης από τα αριστερά μπορεί να ανοίξει ακόμη περισσότερο την πόρτα στους Ναζί. Η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα είναι το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα για το πώς οι φασίστες μπορούν να χτίσουν την επιρροή τους μέσα από την κρίση. Όμως, δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα, καθώς η άκρα δεξιά συσπειρώνει επιρροή από τη Γαλλία μέχρι την Ουγγαρία και την Ισπανία.
Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα κοινωνικό-πολιτικό κίνημα βασισμένο σε αιτήματα όπως να μην πληρωθεί το χρέος, να φορολογηθούν οι πλούσιοι, όχι στις περικοπές, αύξηση στον κατώτατο μισθό, σύνταξη στα 60, εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από δημοκρατικό και εργατικό έλεγχο. Αυτά πρέπει να συνδυαστούν με την αντιπαράθεση στο ρατσισμό και το φασισμό και την πάλη για δημοκρατικές αλλαγές. Το κίνημα των Πλατειών κατάφερε να συνδέσει την αντίσταση στη λιτότητα με τα αιτήματα ενάντια στα κοινοβουλευτικά προνόμια και την επιθυμία για αλλαγές που φτάνουν μέχρι τον πυρήνα της απάτης της αστικής δημοκρατίας.
Η απομάκρυνση του κόσμου από τους πολιτικούς και το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν έχει οδηγήσει, όπως συχνά λέγεται, σε απόρριψη της πολιτικής ως μάχης για να αλλάξουμε τον κόσμο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα υποστήριζαν βασικά προγραμματικά αιτήματα όπως αυτά που σκιαγραφήσαμε παραπάνω. Οι εκλογικές επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και του Μετώπου της Αριστεράς στη Γαλλία, όπως και η στροφή προς την Ενωμένη Αριστερά και τους αριστερούς εθνικιστές στην Ισπανία είναι επίσης αντανακλάσεις αυτού του φαινομένου. Αυτό που χρειάζεται πλέον είναι αυτή η ανερχόμενη αριστερά να σπάσει αποφασιστικά από τη σοσιαλδημοκρατία, η οποία άνοιξε την πόρτα για τη δεξιά και τη λιτότητα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης.
Η δημιουργία ενός πλατιού μετώπου ενάντια στη λιτότητα πρέπει να συνδυάζεται με την ενίσχυση μιας πολιτικά ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς –και μέσα σε τέτοια μέτωπα και παράλληλα με αυτά. Μια αντικαπιταλιστική αριστερά που μπορεί να δυναμώσει την αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση που υπάρχει μόνο για να διασφαλίζει τις προτεραιότητες του κεφαλαίου. Η εναλλακτική είναι η αλληλεγγύη των εργατών πάνω από τα σύνορα, για τη σοσιαλιστική δημοκρατία από τα κάτω.
Όχι στην Ευρώπη των αφεντικών!
Όλοι στο δρόμο στις 14 Νοέμβρη!
Για μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση!
Το Συντονιστικό της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης
5 Νοέμβρη 2012
